Our man in England

Het dispuut heeft de laatste jaren in Tilburg afscheid moeten nemen van menig held. Een van de jongens is John Slaats. Een gangmaker die vanwege zijn gebrek aan alcoholvrees vormgever was van talloze fraaie avonden. John woont en werkt met succes reeds enkele maanden in Engeland. Een aantal Geuzen zochten hem op. John zit op kantoor midden in de haven van Dover. Zijn woonplaats Folkstone is op 20 minuten rijden. Hij beschikt daar over een appartement waar niets op aan te merken valt behalve de gordijnen. Deze zouden prima kunnen functioneren als douchegordijn in een bordeel. John is echter niet van plan hier iets aan te doen. Hij zit er nog maar tien maanden en dan krijgt hij als alles goed gaat een nieuwe aanstelling in een ander buitenland. Blij dat we het überhaupt tot John z`n appartement hadden gehaald: De reis (trein, auto, boot) verliep voorspoedig buiten Frans grondgebied. Door Franse autoriteiten werd de aanwezigheid van Ernst in hun land bedoeld of onbedoeld steeds opgevat als provocerend. Ernesto bleek daarnaast niet in het bezit van een geldig legitimatiebewijs en toffe schoenen. We besloten voor de avond een hapje buiten de deur te eten en een pint weg te tikken in een pub. Alles sluit in Folkstone om 12 uur maar de kroeg daar dient veel eerder als verlenging van de huiskamer dan als uitgaansgebied. Velen bezoeken de kroeg na hun werk voordat men naar huis gaat. Er wordt gegeten en bij deze gelegenheid was er muziek van een coverbandje. De volgende ochtend naar Londen, maar er was nog het probleem van de sportschoenen. We vreesden dat Ernst misschien de discotheek niet in zou komen en bezochten daarom het winkelcentrum om voor Ernst zwarte pata`s te scoren. De treurigste schoenenwinkel wilde Ernst al gauw verlaten nadat er om elk paar waar de aandacht op werd gevestigd, ten overstaande van het toekijkende personeel, eerst drie minuten werd gelachen . Min of meer geslaagd, Ernst droeg souvenirachtige puntschoenen die een badtoerist uit Sharm el-Sheikh niet zouden misstaan, ondernamen we de treinreis naar Londen. Na een middag toerist te hebben gespeeld, wat te hebben gegeten, wat pinten naar binnen te hebben getikt en een aangeschafte fles wodka soldaat te hebben gemaakt; waren we klaar voor een bezoek aan de club ‘The Fabric’. In ‘The Fabric’ werd de hele nacht ‘drum n bass gedraaid’. Een genre wat best goed te doen is maar in Nederland niet erg prominent is. Op de dansvloer was het in ieder geval goed toeven. De Engelse vrouwen dansen gemakkelijk en zijn vaak schaars gekleed. Niet extreem hoerig maar toch op een graad die in Nederland alleen tijdens carnaval in sommige gevallen gehaald wordt. Om 5.30 kwam een extreem fraaie avond teneinde en liepen we terug naar het station. Na kort te hebben geslapen gebruikten we de laatste avond in Engeland om een bezoek te brengen aan Canterbury. Onderweg kwamen we langs een goed stuk Engelse countryside en Canterbury zelf is een Engels stadje met eveneens een typisch Britse sfeer. We bezochten de kathedraal en Albertino begroette deze culturele opsmuk als rechtgeaarde proleet door op de centrale begraafplaats een rochel af te geven. Hij gedroeg zich per definitie als iemand die vakantie viert. Alleen dan in Benidorm. In de discotheek van Canterbury werd gewoon DJ Tiësto gedraaid. De vrouwen waren gekleed alsof het een gala betrof en het vermoeide Hollandse gezelschap werd onder tafel gezopen door een Mexicaanse collega van John. El Mariachi dronk zijn bier door het glas ondersteboven op zijn hand dichtgedrukt te houden om vervolgens met een beweging van de vingers ruimte te maken om het bier weg te slurpen. Wat er op neerkomt dat hij de hele avond alleen maar Adjes aan het doen was. Met deze avond kwam de trip naar Engeland tot een einde. De ochtend erna zouden we vertrekken. Het was leuk en belangrijk om John te hebben bezocht. Het gaat goed met hem.