Alsof er nooit een morgen is. Nou, die was er dus wel. Nadat de nodige katers waren verwerkt en incapabele mensen af waren, ontvouwt ons drieluik zich in zuiden des lands.
Ipse Dixit had liefde nodig, nadat het twee jaar achter elkaar al manloos aan Valentijn was begonnen. Dat dat de waarheid was, werd al wel snel duidelijk. De groep echte vrienden bezette de 1e klas van de trein. Even was er de discussie om in Utrecht op het terras te gaan zitten. Maar nee, Van Orsouw voelde dat de plicht riep en hij plachtte het dispuut over te halen om een flesje sterk te nuttigen alvorens bij Tragos binnen te stappen. Dat eerste lukte ‘m niet.
Bij Tragos binnengekomen kwam het besef. Het besef, uit wat voor bazen het dispuut bestaat. Wat Marx voor een ontzettende baas is. De eerste gang, handgemaakte bazenpaté, werd dan ook snel baas gemaakt. Vele gerechten volgden, er kwam geen einde aan het tafelen. Gemoederen werden afgeklemd door de eikenhouten vaten wijn die niet snel genoeg konden worden aangesleept. Klapper op de vuurpijl was een lasagne du poire die lid Kopkaas deed opstijgen, waar best wat voor nodig is.
De avond werd voortgezet in het Mestreechse. De Uni draaide een recordomzet, de TIP werd dronken en het dispuut won een zelf uitgeschreven danswedstrijd in de FM. Rond de ochtend werd de een een eitje gegund, de ander pakte voor een appel een trein terug, maar allemaal met hetzelfde doel: na de fantastische avond moest men zich gaan oprusten voor het 3e deel van het drieluik. Een verhaal over echte vriendschap met veel bier maar wel minder wijven. Wordt vervolgd…
Comments